اشعار

ســلام ایــزد مــنّـان ، ســلام جـبــرائــیـــل             سـلام شـاه شـهـیـدان بـه مـسـلـم بن عـقیـل

بـه آن نـیـابـت عـــظــمـای ســیّـد الـشـهـدا              بـه آن جـلال خـدایی ، بـه آن جمال جمیـل

شهید عشق که سـر در منـای دوست نهـاد              بـه پـیـش پـای خـلـیـل خـدا چو اسمـاعـیـل

بـر آسـتـان درش آفـتـاب سـایـه نــشــیــن               بـه بـام بـقــعـه ی  او مـاهِ آسـمـان قــنـدیـل

زهـی مـقـام کـه فـرش حـریـم حُـرمت او               شکنج طـره ی حور است و بالِ  میکـائـیـل

ســلام بــر تـو کـه دارد زیـارت حَـرَمـت               ثـواب گـفـتـن تـسبـیـح و خـوانــدن تحـلــیـل

هوای گـلـشـن مِـهرت ، نسیم پاک بـهشت              شــرار آتـش قـهرت ، حـجــاره ی سـجّــیـل

تو بر حقّی و مرام تـو حقّ ، امام تو حـقّ               بـه آیـه آیه ی قـرآن و مـصـحـف و انـجـیـل

محیط کوفه ترا کوچک است و روح، بزرگ             از آن ببـام شدی کـشـتــه ، ای سـلیل خـلیـل

به پای دوست فـکنـدی، سراز بلنـدی بـام               که نـقـد جـان بَـرِ  جـانـان ، بـود متاع قـلیـل

شـروع نـهضت خونـیـن کربلا ز تـو شـد               به نطـق زینب کبـری بـه شـام شــد تـکمیـل

ندیدم هرچه گشتم، کوچه کوچه ردّ پایت را          چه میشد؟ کاش میشد! بشنوم من هم صدایت را

قتیل قـبله، دردت را بـلا گردانِ دیـرینم          چه میشد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را

ندیدم، با تمام چشم گشتم، چشم هایم کور          تمام عـمر هم هرگز نخواهم دید، جایت را

تورا روشن نخواهم دید، می دانم، ولی یک شب          بیا در خواب من، شاید ببینم خیمه هایت را

دعا کن پرده گوشم، بلرزد یک صدا، ناگاه          خجالت می کشم، نشنیده ام بانگ رسایت را

دعا کن قسمتم باشد، تماشایت شبی در خواب          دعا تو، استجابت تو، اجابت کن دعایت را

رقیّه، خیمۀ آتـش، سکینه، قاسم مجروح          بگریَم وارثِ عصمت! کدامین ماجرایت را

خدا درسوگ تو خورشید را ناگاه پنهان کرد          کی ام من؟ تا بگریم، ای خدا را خون، عزایت را

زبانم را به مدحت باز کردی، لطف کردی، آه          ندیدم، کاش می شد! تا بـبینم کربلایت را

باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین           این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین

این چه رازیست که که صد شعله فرو مرد و هنوز           روشن از داغ تو ظلمتکـدۀ ماست حسین!

تا قیامت نرود نقش تو از لوح ضـمـیر            حیرتم گشت، بگو این چه معمّاست حسین؟!

گرچه شد جوهر عشق از قلم عاطفه پاک            رقم مهر تو، بر صـفحۀ دلهاست حسین!

دامن، از شـوق تمـنّای تو، گـلزار صفا            سینه، از آتش سودای تو سیناست حسین!

راهیان قـدم قُـدس تـو، با شهـپر عـشـق           همه رفتند و جهان محو تماشاست حسین!

گر نه خـون تـو ثمـر داد بـه مـیدان بلا            این همه شور شهادت به چه معناست حسین!

تا به محراب محـبّت تو امامی، پیداست            خاک هر وادی گلرنگ، مصلاست حسین!

غـرق در موج مکافات کن اقلـیم ضلال            قطره درقطرۀ خونت همه دریاست حسین

ای گردش چشمان تو سرچـشمۀ هـستی            ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی؟

خورشید که سرچشمۀ زیبایی و نور است            از میـکــدۀ چـشـم تـو آمـوختـه مـسـتـی

تا جرعه ای از عشق تو ریزند به جامش            هـر لالـه کند دعـوی پـیـمـانه بـه دستی

از چار طرف محو تـماشـای تو هستـند            هـفـتــاد و دو آئـیـنـۀ تــوحـیـد پـرسـتـی

وا کرد درِ مـسـجـد الاقـصای یـقـیـن را            تکبیـرة الأحـرام نـمازی که تـو بـسـتـی

تا واشـدن پـنـجـره هـرگـز نـزدی پـلک            تا خـون شدن حنـجره، از پـا نـنـشـستی

ای کاش که گـل های عـطشناک بـبـینـند            در دیدۀ خـود خارغـمی را که شکـستی

یک گوشۀ چشم تو مرا از دو جهان بس            ای گـردش چشمان تو سرچشمۀ هـستی

ای ساربان آهسته ران کز دیده دریا می رود          از شهر زهرا نیمه شب فرزند زهرا می رود

منزل به منزل کاروان گردیده درصحرا روان          با نـاله و آه و فغـان، تـنهای تنها می رود

ریحانۀ خیر البشر، کرده سوی جانان سفر           یا آن که موسایی دگر در طور سینا می رود

قلب سکینه مشتعل، اشکش به رخ، خونش به دل           با دیـده دریـایی اش، دنـبـال سـقّا می رود

اصغر ز دامان رباب، پر میزند بر دوش باب          با شـوق پـیکـان بـلا، هـمراه بابا می رود

ریحانۀ باغ حسن، پـوشیده بر قامت کـفن           تا شوید ازخون پیرهن، باشور وغوغا می رود

آید ز صحرا زمزمه، خون ریزد از چشم همه          سقّای آل فاطمه، عطشان به دریا می رود

ای آسمان اختر فشان، بنگر برای بذل جان          مـاه بنی هـاشم روان، با ماه لـیلا می رود

زینب شده محمل نشین، با ناله های آتشین          منزل به منزل کو به کو،صحرا به صحرا می رود

مرغ دل میثم روان، گردیده با این کاروان           داده زکف تاب و توان، همراه مولا می رود

نهضتی را که حسین ا بن علی برپا کرد            بـود درسی که به ابـنـای بشر انـشا کـرد

نـقـشه های اُمـوی را که خـلاف حـق بود            با گذشت از سر هستی همه را خنثی کرد

دادن جـان زکف و تـن نسـپـردن به ستم            طرفه نقشی است که در کرببلا اجرا کرد

تـیــغِ اصـلاحـگـر امّـت جــدّش گـردیــد            با شهـادت، به ستـم حـمـلۀ بی پـروا کرد

گفت تسلیم ستم کار شدن، خود ستم است           نه همین گفت، که با خون گلو امضا کرد

نقد جان، گوهر جانان، چه نکو داد و گرفت            سـود آن برد به بـازار که این سـودا کرد

پـایــمـردی و فـدا کـاری و جـانـبـازی او            خصم را با همه نیرنگ و فسون رسوا کرد

از سرِ هستیِ خود، زاکبر و اصغر بگذشت            راسـتـی در ره یـاری خـدا غــوغـا کـرد

آدمیـزاد و چـنیـن بـر سـرِ پـیـمـان بـودن            که چنان عهد ببست و که چنین ایفا کرد؟

دانی آن درس نهایی که به ما داد چه بود؟            دیده بست و لب تسلیم و رضا را وا کرد

پیر ما گفت: به شمشیر شود خون پیروز            سِـرِّ این مسئله را خـون حسین افشا کرد

اثر خون حسین است « مطهّر» کاین سان            خلق را در ره حـقّ محکم و پا برجا کرد

باده عشق تو همجنس شراب عطش است            جان کـوثر نَـسَـبَت تـشنۀ آب عـطش است

حاش لِلّه که دهـد دست ارادت بـه یـزیـــد            آن امامی که دلش مست ثواب عطش است

زائـر تـربـت  خـونـیـن حـسیـن بـن علـی            عطر شوری که ره آورد گلاب عطش است

روز آشـوب شهـامت همه دیدند که عشق            متجلّی است در آن دل که خراب عطش است

رسم آن نیست که بر تشنه لبـان آب دهـند؟            مرگتان باد، مگر تـیغ جواب عطش است!

نـهـراسـد ز دمِ تـیــغِ جـگــر ســوزِ عــدو            آن که پیراهنش از جنسِ حبابِ عطش است

آه و دردا که کنون روی زمین افتاده است            دست عبّاس که شمشیـر شهاب عطش است

یا رب این پیکـر غـلتـیده به خوناب جگـر            کیست؟خورشید که درزیر سحاب عطش است

یا حسین آن مه ظلمت شکن کرب و بلاست            که سرش قاری آیات کـتاب عـطـش است

کس چه بیند بجـز از چشم خدا بین حسین            رخ دلدار که در زیر حجاب عـطش است

درد غربت، تن خسته، ره بسته، دل چاک            شرح تصویر بخون خفـتۀ قاب عطش است

آن که هفتـاد و دو گل درقدم جانان ریخت            سیـّد و قـافـله سـالار، جناب عـطـش است

ای شـوق بی­ کـرانـۀ شب­ های جمعه­ ام            تـنهـا تـرین بـهـانـۀ شب­ هـای جـمعه ­ام

از لطـف آفــتـاب نـگاهـت هــنوز هم            گـرم است آشـیـانـۀ شب­ های جـمعه­ ام

هـرهــفته التمـاس تـو را دارم از خـدا            با نــالــۀ شبـانـۀ شـب­ هـای جـمـعـه ­ام

سنگـیـنی گـنـاه مرا می­ کـشد به دوش            دریـای عـفـو شانـۀ شب­ های جـمعه­ ام

عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان            نـجـوای عـاشـقـانه شـب­ های جمعه­ ام

در کربلا؟ مدینـه؟ کجا گـریـه می­ کنی            آقــای بـی نـشـانـۀ شب­ هـای جـمـعـه ام

انـگـار بــی مـقـدمه کـرب و بـلایـی ­ام            وقـتـی گـدای خـانـۀ شب­ های جمعه­ ام

از سفـرۀ حـسیـن بـلـندم نـکـن که من            محـتـاج آب و دانـۀ شـب­ های جمعه­ ام

امـسـال پـای سـفــرۀ دردانـۀ حـسـیـن            مـهـمـان نـازدانـۀ شـب­ های جـمعـه­ ام

اگـر کـه پـیـچ و خـم روزگـار بگـذارد            اگـر که سخـتـی این انــتـظـار بگـذارد

هنوز هست سری تا که دست هایش را            بـه دسـت خـاک قـدم های یـار بگـذارد

خـدا نصیب مـن بی قرار چـشـمی کـن            که روی خویـش به پای نگار بگـذارد

مرا به حکم دل امکان ندارد این خورشید            مـیـان ظـلـمت شـب های تـار بگــذارد

به من نمیرسد آن غمزه ای که وقتش را            کـنـار یـک دل شب زنـده دار بگـذارد

اگـر که خلـق رهایم کنند حرفی نیست            مــــرا خــدا نـکـنـد او کـنـار بـگـذارد

بـــرای گــریـه بـه دسـت بـریـدۀ سـقـا            مـیان مجـلـس روضـه قــرار بـگـذارد

خـدا کـنـد که بـیـاید اگرچـه بعـد از ما            بـرای فـاطـمـه سـنـگ مـزار بـگـذارد

اوصــاف تو از ابـتــدا تــا انتـهــا نــور            آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای ســرتا به پا نـــور

آیـیـنه ای و خــلـق حـیــران صـفــاتـت             تـابـیــده بـر جــان تــو از ذات خدا نور

چشمی که توفیـق تماشای تـو را داشت             جسم تو را جان دیــده و جان تو را نور

در حلقه ی عشاق تو ای صبح صـادق             برهرلبی گل کرده «یا قدوس»«یا نور»

قرآن وصفت سوره سوره با شکوه است            «فرقان»«نبا»«یوسف»«قیامت»«هل اتی»«نور»

از کعبه تـا مسجـد مسیر روشن تـوست            از آسـمــان تـا آسـمــان از نـور تا نــور

خورشیدی و بر شانه ی خورشید رفتی            فریــاد می زد آسـمــان : نور علـی نـور

تو بوتــراب و هـمـسـر تــو مــادر آب             اصل شـمـا وصل شـمـا نسل شما نــــور

پایــان کــار دشـمـنــان تـوست با نــار             آغــاز راه دوسـتــان تـــوست بـــا نـــور

درمدح تو چشم غزل روشن که دیده است             وصف تــو را از ابـتــدا تا انـتـهــا نــور

رود از راز و نیـاز تو حکـایت می‌کرد           نـور را عـمـق نگـاه تو هـدایت می‌کرد

ماه اگر؛ ذکر به لب، گِرد زمین می‌چرخید           صورت ماهِ تو را داشت زیارت می‌کرد

دهمین بار هـو الحـق متـجـلّی شده بـود           چـارمـین بار عـلـی بود امـامت می‌کرد

درد را نـسـخۀ خال تو شـفـا می‌بخـشید           عاشـقـان را دل نـرم تو شفاعت می‌کرد

و بِکُم عَـلَّمَنا الله تو می‌خـواندی و...آه!           آه از این شهر که بی قبله عبادت می‌کرد
جامعه قافیه‌ات را که به خود باخته بود           «طلب از گـمـشدگان لب دریا می‌کرد»
مــتــوکل بـه تــمـاشـای شـرابـت آورد           به دل مست تو ازبس که حسادت می‌کرد
و نفهمید که مستی اثـری بود که داشت           با طلـوع تو به هر ذره سرایت می‌کرد
« ازصدای سخن عشق ندیدم خوشتر»           وقـتی از پـنجـرۀ شعـر صدایت می‌کرد
کوه هرصبح به صبر تو سلامی می‌داد           ماه هر شب به رخت عرض ارادت می‌کرد
ری پُر از عطر سخن‌های تو می‌شد وقتی           حضرت عبدالعظیم از تو روایت می‌کرد
شاه بخشنده! نرو، بی تو گدایان چه کنند؟           سامرا داشت به دستان تو عادت می‌کرد

بـال كـسـی به اوج هـوايت نـمی رسد            حـتـی ملك به گـرد دعـايت نمی رسد

دسـتـان آسـمـان به بـلــنـدای آسـمـان            بر خـاك ريـشه های عـبايت نمی رسد

آقـا بـدون نـور تـو حـتی فـرشتـه هم            گـمراه می شـود؛ به هـدايت نـمی رسد

تو چـهارمـيـن عــلی سـريـر ولايـتی            درك زمـين به فـهـم ولايت نـمی رسد

فخر گدايی سركويت همين بس است            صـد پـادشـاه هم به گـدايت نـمی رسد

ما را غـلام حضرت هادی نوشته اند

دیـوانگـان غــیــر ارادی نـوشـته انـد

وقتی قرار شد که كمی سـروری كنم            بـايد هـميـشه پـای شـمـا نـوكری كنم

روی زمين كه رد و نشان از شما كم است            بايـد نــظـر به نـقـطـۀ بـالاتـری كنـم

وقتی قـرار شد به تو نزديك تـر شوم            بايد كه الـتـمـاس به چــشـم تـری كنم

بـار رسـالـت غــم تو روی دوش من            پس ميتوان به عشق تو پيغمبری كنم

با اين گـدايی سـر کـوی تو بی گـمان            بـايد به كـل عـالـمـيـان سـروری كنم

چون دل ميان زلف كسي ساده گم شدم

شــكــر خـدا اسـيــر امـام دهــم شـدم

بالاتر از این هاست لوایی که تو داری            خورشید دمیده ز عبایی که تو داری

از بنده نوازی و عطایی که تـو داری            آقای جهان است گدایی که تـو داری

ما خـاک بخـیـلـیم و شما ابـر سخـایـی

محـبـوب شده از کـرمت شغـل گـدایی

چون جامه که بر قـامت زیبــا بنـشیند            مـهـر تـو به دلـهـای مـصـفّـا بنـشیـند

هر کس به دلـش مـهـر تو آقـا بنـشـیند            مهـرش به دل حضرت زهـرا بنشیند

لطف خود زهراست که ما اهل یقـینیم

آن روز دعا کرده که امـروز چـنـینیم

تـو آیــنــه داری و کـلام تو گهـر بـار            در وصف تو ماندند چه گفتار و چه اشعار

حـقا که زلالی و نجـیـبی و نـسب دار            بـر شـیـر نـدارد اثـری زوزۀ کـفـتار

در عالم از این نکته هزاران اثر افتاد

با آل عـلـی هر که در افـتـاد ور افـتاد

بیـراهـه نـرفـتیـم اگر هـادی ما اوست            ذکــر ولی الله همان جلـوۀ یا هوست

چون شیشه عطری که به یک واسطه خوشبوست            در چنته ما نیست به جز مرحمت دوست

الـعــبـدُ و مـا فـی یــده کـان لـــمــولاه

از برکت خورشید کند جلوه گری ماه

تو هادی مایی و جهان بی تو سراب است            اوصاف تو در آیۀ تطهیر کتاب است

تو عشق مدامی ودمت مستی ناب است            جـای ولی الله کجا بزم شراب است؟

یک آیه بخوان آتش کـفـرش به یم افتد

یک شعر بگو کاخ و سرایش به هم افتد

گفتند شـراب و دلت ای ماه کجا رفت            از مجـلس بغداد سـوی شام بلا رفت

لب پاره شد و نـالۀ زینب به هوا رفت            خون از لب شه، روح زجان اُسرا رفت

شد مجـلس اغــیـار همان بـزم خـرابه

سـوزد دل ما از غـم کـلـثـوم و ربـابه

مولا برای ازتو سرودن غزل کم است             تلميح و استعـاره، مجاز و بدل کم است

قــرآن ناب لايق وصف مــقـام توست             شعر و حديث و قصه و ضرب المثل کم است

آن لحظه که حلاوت نام تو بر لب است             شيريني شکر که چه گويم، عسل کم است

بايد بـرای مــدح تو از صبح بدر گفت             هيجای نـهروان و شکـوه جمل کم است

اي دست اقـتدار خدا، فـــارس العـرب             اصلا براي شأن تو تعبير «يل» کم است

هر قدر هم که دم بزنم اي اميـر عشق             از شوکت و جلالت تو، ما حَصَل کم است

شهره شده ميان عرب تک سواری ات

آوازه هــاي صــاعـقـــۀ ذوالفـقـاری ات

اي آفـتـاب عــلـم و يـقـيـن يا ابـوتـراب             هـمــواره در مـدار تـو دين يا ابوتـراب

صبح نگـات شمس ضحي يا ابالحــسن             تــار عــبات حبــل مــتـيـن  يا ابوتراب

از ابتداي خلقت خود کسب فيـض کرد             در محـضـر تو روح الامين يا ابوتراب

مـــولاي من ولايـت تــــو از ازل شده             با روح و جان شيعه عـجـين يا ابوتراب

الطاف بی کران تو اي قـبــله گـاه جـود             مي بـارد از يــسار و يـمـين يا ابوتراب

در رستـخـيز صبح قــيــامت بـرای مـا             عشق تو است حصن حصين يا ابوتراب

با عطرو بوي هر نفست درمشام شهر             جــاري شده ست خـلد برين يا ابوتـراب

چشمان روشن تو بهشت پـيـمـبـر است

اصلاً سرشت تو ز سرشت پيمبر است

تـفـسـيــر کن براي همه محکــمـات را             اســرار نـاب آيـۀ صـبـر و صــلات را

مصداق بي بديل «أولي الامر» روشن است             مــعــلــوم کرده اي يـؤتــون الـزکات را

 مولاي من تــمـــام صفاتت الهي است             آئــيـــنــه اي تـــلألـــؤ انـــــوار ذات را

 شــرط حيات طيـبـه نـور ولايت است             از ما مگيرحضرت عشق اين حيات را

 با نـعـمــت ولايـتت آقــــا خـــود خــدا             بي شک گشوده بر همه باب النجات را

يک لحـظه در ولايت تو شـک نمي کند             هــر کــس شـنـيده زمــزمۀ کــائنات را

تو آمــدي کـمـي به زميـن آسمان دهـي

تا که تــجــلـيـات خـدا را نـشــان دهـي

تـسبـيح انـبـياء معـظم عــلـی عـلـی ست             نـقش لب پيمبر خاتــم عــلـی عـلـی ست

رمز نجات حضرت مــوسي مـيان نيل             فـريــاد اسـتـغـاثـۀ آدم عــلـی عـلـی ست

هر گوشه را که می نگـرم ذکر خير توست             آقـاي من عــبادت عالم عـلـی عـلـی ست

رمــز تــقــرب هـمـه‌ي اهــل کـائـنـات             آواي هر فرشته دمادم عــلـی عـلـی ست

لـبيک کعـبه و حـجـر و مسجـد الحـرام             زيبا ترين تـرنم زمزم عــلـی عـلـی ست

 وقتی عـلی تـجـلي اسماء اعـظـم است             بي شک تجليات خدا هم عـلی عـلی ست

 تو آمــدي و عـزت تــوحـيد پـا گرفت

نـور خـدا زمين و زمان را فـرا گرفت

مـسـتـيم از زلالي جــام غــديـــر خـــم             هسـتــيــم شيــعـيــان امــام غــديــر خـم

مولا شدن فقط و فقط شأن حـيـدر است             اين است لحظه لحـظه، تمام غـديــر خم

بر مسـلمـيـن تــمــام شده نـعـمت خـــدا             در خطه اي شريف به نـام غــديــر خم

آري نــظـام نــاب ولايـت بـــنـــا شــده             آري بـنــا شــده ست نظام غــديــر خــم

مـعـنـا شـده ولايت عـام و ولـی خـاص             در واژه واژه خـطبـۀ تــام غــديــر خـم

راه عــلـي ست راه ولـي فــقــيــه مـان             اين است ســرّ نــاب پـيــام غــديــر خـم

اي نــائب امام زمان! جــان فـــداي تو

آقـــا طنين فکـنـده در عــالم صداي تو:

پوياترين طريق حـقـيقت بصيرت است             گــويــاتــرين پيام ولايت بصيرت است

ای تـشـنـگـان فيـض حـقـيـقي آفـتــاب!             تنها صراط صبح سعادت بصيرت است

جـويـنـدۀ حـکـومـت مــولاي مـتـقـيـن!             شـرط حلول روح عدالت بصيرت است

اينجاست سرّ معجـزۀ خـون هر شـهـيد             شـيــوايـي شکوه شهادت بصيرت است

در اين غروب غيبت خورشيد، ضامنِ             پــيـروزي حـقـيـقـي امت بصيرت است

در فـتـنه خيـزِ عصر حـوادث، طليـعـۀ             صبح ظهور حضرت حجت بصيرت است

دلهای ماست گــوشۀ محراب جـمکران

«عجل علي ظهورک يا صاحب الزمان»

دلــهــا اگر که بــال بـــرای تو می‌زنند            هر شب سری به سمت سرای تو می‌زنند

جـبــریـل می شـونـد تــمــام کـبــوتـران            وقتی که بال و پر به هوای تو می‌زنند

از وصله‌های کهـنه نـعـلـین خـــاکی ات            پیداست سر به سوی خدای تو می‌زنند

هرشب فرشته‌ها که به معراج می‌روند            دسـتـی به ریشه‌های عـبـای تو می‌زنند

بـیـنـند اگر خـیــال تو را بت تــراش هـا            تا روز حـشر تـیـشــه برای تو می‌زنند

بر سیـنـه‌ام نـوشـتـه خــدا والـی الـولـی

یا مظهـر العجایـب و یا مـرتضی عـلی

وقـتش رسیده تا که زمین امتحان دهــد            وقتش رسیده تا که زمان را تکـان دهد

فصل ظهـور نفـس رسالت رسیده است            می‌خواهـد ازخدای به گامش توان دهد

باید سه روز صبـر کـند در غدیــر خـم            تا که به روی مـنـبری از دل اذان دهد

می‌خواست حق که آینه‌ای در برابر ...            آئـیــنــه تــمـام نـمـایــش مـکــان دهــد

می‌خواست حق که عین نبی را عیان کند            می‌خواست حق که دست خودش را نشان دهد

 شــوری میان عــرصۀ محـشر بلند شد

دست عـلی به دست پـیـمـبر بـلـنــد شـد

وقتی غضب کند همه زیر و زِبر شوند            جنــگاوران معــرکـه‌ها در به در شوند

وقتی غضب کند همه در خاک می‌روند            گیرم که صد سپاه بر او حمله ور شوند

چشمش اگر به پهـنه میــدان نـظـر کـند            گردن کـشــان دهــر همه بی سپر شوند

از ضرب ذوالفـقـار، خـدا فـخر می‌کند            ســرهــای بـی شـمــارِ جدا بیشتر شوند

این مــرد تـکـیـه گاه نبـرد پـیـمـبر است

این شیر، شیر حضرت حق است حیدر است

 سر می‌دهـیم و از درتان پـر نمی‌زنـیم            موجـیم و سر به سـاحل دیگر نمی‌زنیم

وقتی که حرف ؛حرف ولایت مداری است            مــا دم ز غـیــر، تا دم آخــر نـمی‌زنـیم

 وقتی که امر نائبتان فرضِ جان ماست            سنگ کـسـی به سـیـنـه بــاور نمی‌زنیم

 فصل بصیرت است به جز با لـوای او            حـتـی قـدم بـه صحنـه محـشر نمی‌زنیم

 ما را فـقـط به پــای ولایت نــوشته‌انـد            مــا سیــنـه پای بــیـرق دیگـر نمی‌زنیم

 بـا ذوالـفـقار و نـام عـلی پـا گرفـته‌ایـم

ما درس خود ز مکتب زهـرا گرفـته‌ایم

عـطری بــده که غـنـچـه نیـلـوفـرم کنی            تا در حـضور خویش شبی پرپرم کنی

 اصلاً مرا نگاه تو در صبح روز عـهد            پـروانــه آفـــریـد که خـاکـسـتـرم کـنی

 دُرّ نجف دلم شده شاید به دست خویش            روزی مرا بـگـیـری و انگـشـترم کنی

 من را جلا بده که تو را جلوه گر شوم            بهـتـر هـمــان که آیـنــه دیـگــرم کـنی

 نان جوئی به دست تو دیدم چه می شود            هــم سـفـرۀ غـلام خـودت قـنـبـرم کنی

 همراه ظرف خالی شیر آمدم که بـــاز            دستی کشی به روی سرم سرورم کنی

 آقــا نظر به چــشــم تــر مــادرم نـمــا

بـوی مــحــرم آمـده عـــاشـق تـرم نـمـا

آئـیـنـه از نـگـاه تـو مبـهـوت می شـود            حیرت، شـهید تیـغ دو ابروت می شود

محراب چشم تو همه را سربه راه کرد            شد سر به راه، هر که به چشمت نگاه کرد

در سایه ات هر آنکه نشست آفتاب شد            حــاتــم گـدای تو شـد عـالیـجـنـاب شـد

دنـیـا به زیر سایـۀ دستـت پـنـاه بـــرد            هر کس که ماند زیر همین بارگاه، بُرد

دست کسی به پــای مــقامت نمی رسد            سیـمـرغ  هم به قـاف قیـامت نمی رسد

هرجا حدیـث حسن تو تکرار می شود            دل بـیـشتر اسـیـر تـــو دلــدار می شود

روزی هــزار مرتـبه شکـر خـدا کـند            هر کس به درد عشق گـرفتار می شود

حجی به سر نیامده حجی شروع  شـد            پیش از غـروب، تازه زمان طلوع شد

گرد عـلی به امـــر نبی جمع می شدند            پروانـه وار مُـحـرم این شـمع می شدند

دست نبی و دست علی تا که پا گرفت            یک خطبه روی دست همه خطبه ها گرفت

فـریـاد زد که می رسد آیا صــدای من            یا گــوش می دهیــد به امـر خـدای من

پوشـیده نیست معـنی اکـمـلـت دینـکـم            حُبّ علی ست مـعـنی اکـمـلـت دیـنـکـم

مردم به آن خـدا که مرا آفــریده است            دنـیـا به خود شبـیه علی را ندیده است

ایـن مرد بوده یـار من وبی کـسی من            هـمراه و همنشین و هـمیشه وصی من

آرامش من و دل آشـفـتـه ی من اسـت            هر گـفـتۀ عـلی به خـدا گـفتۀ من است

هردل که داشت مهرعلی را فقـیر نیست            غیر از علی کسی به دو عالم امیر نیست

من ضامنم کـسی کـه به او اقـتـدا کنـد            زهـرا بـراش بین نــمـازش دعـا کـنـد

اگر نـبـود به خـون تو آسـمان تــشــنــه           چرابه خون تو شد تیغ خونفشان، تشنه؟

تــمـام اهـل حَـرَم از لـب تـو سیـرآبــنـد           منم که مانده ام ای خضر،در میان تشنه

ز سوز تشنگی ای غـنچه لب، دراین گلشن           گـل بـهـار بـود چـون گـل خـزان، تشنه

مگـو شتـاب چـرا می کنـی ز شـوق لبـم           چه می کند به لب چشمـۀ روان، تشــنه؟

زخصم سنـگدل ای تشـنه لب،نمی باشد           کـه هم بـود دل تو تشنه، هم زبان تـشنه

چنان که تشـنۀ آب است، جان مستـقسی           منـم به دیـدن روی تو، هــمچـنان تـشنه

نبــود گـــربه دلـت ذوق سـاقـی کـوثــر           چرا به باغ جنان رفـتی ازجهان تشـنه؟

هـمین نه تـشـنه به آن تیـغ آبـدار، تویی           بود به خون توهم شمر،هم سنان، تشـنه

همـیـشه تـشــنـۀ دیـدارت ای شهـیـد من           کـه خضرهم زغم توست، جاودان تشنه

ز دیدنت شده ام ازخود به در، چگونه شود           ز دور بـیـنـد اگـر آب نــاگهـان تـــشـنـه

گمان مکـن که کنون ذوق زنـدگی دارم           کـه بی رخ تو به مردن منم ز جان تشنه

نـه من هـوای تو دارم، که ساقی کـوثـر           بود به روی تو در محـفل جـنان، تــشنه

حسین کشـته شد الـقصه تـشنه کام، کجا           روا بود که شـود کـشته میـهمان تـشنه؟

پخش سبک

بابا، بـابـا، بیـا به بـالیـن پـسر           بابا، بابا، مرا به پیش خود ببر(۲)

میان حجره بی کس وبی تابم            دیــده به راه رویت ای مـهـتـابــم

******************

تشـنه لبم کـسی نداده آبم (۲)

تنِ جوان من ز کیـن آزرده             باغ گـلم ولی شدم پـژمرده

زهـر جـفا امان من را، برده (۲)

کاش پدر تو بیایی ـ  رخ به من بنمایی ـ  پَرکشم به رهایی ـ  واویلا

مثل تو پدر من ـ  رویِ خاک سرِ من ـ  پاره شد جگر من ـ  واویـلا

بابا ، بابا ، بیـا به بالیـن پـسر         بابا، بابا ، مرا به پیش خود ببر(۲)

*******************

لاله زخـون بر  لب من بنشسته            شیشه عمر من کوته ام بشکسته

نفـس نفـس میزنم ، اما خسته(۲)

امان ز  نـا مروّتـی ِ هـمـسر             درون خانـه هم شدم بی یاور

بیـا به بـالا ی سـرم با مـادر (۲)

ازکسی خبرم نیست ـ خواهری به برم نیست ـ مادری به سرم نیست ـ واویلا

آهِ من چه حـزینه ـ هجر شهر مدینـه ـ یـاد آتش و سینه ـ واویلا

بابا ، بابا ، بیـا به بالیـن پـسر         بابا، بابا ، مرا به پیش خود ببر(۲)

*******************

بیا و نـاله کن بر این احـوالم              میان دست و پا زدن می نالم

به یاد آن تـشنه لبِ  گـودالم(۲)

به یاد آن تنِ بخـون غلطـانم             به یاد آن پـاره تنِ عـریانم

ذکرحسین وای حسین  میخوانم(۲)

خاک و خون کفنش شد ـ لاله گو بدنش شد ـ بوریا به تنش شدـ واویلا

خواهری روبرویش ـ نیزه بود و گلویش ـ مشت و پنجه و مویش ـ واویلا

بابا ، بابا ، بیـا به بالیـن پـسر         بابا، بابا ، مرا به پیش خود ببر(۲)

بـابـا بیـا جـان کـنـدن من را نـظـر کـن           بابا بـیـا فکــری به حال این پـسر کن

از درد، صورت میکشم بر خاک حجره           خاکی تـماشــای رخ قـرص قـمـر کن

خـورشـیــد مـی ســوزد از آه آتــشـیـنـم           یک چاره بهر این وجود پُر شـرر کن

هستم جـگــر گـوشـه تو را بابا بیا زود           با آستین، پاک از لبم خـون جگـر کن

وقـت وصیّـت کــردنــم مــحرم نــدارم           یک دم بـیـا و مـادرم را هـم خـبر کن

چون مادرم هم دست وپهلویش شکسته ست           خود را عصای مـادر بی بال و پُـر کن

بالا سرم وقتی رسیدی روضه خوان شو           هــمـراه من تا مـقـتـل اکـبر سـفـر کن

من می شـوم اکـبر ولی نه قـطعه قـطعه           تو نیـمـه جان ایفای نقـش آن پـدر کن

ازمن گرفته همسر من خورد و خواب را           زهـر جـفـا ز جـان و دلـم برده تاب را

وای از عِناد دختر مأمـون که از جـفــا           مـسـمـوم کــرده زادۀ خــیــرالـمـآب را

تنها نه جان من که از این شعله سوختند           جـان رسـول و فـاطـمـه و بـوتـراب را

پی می برد به سوخـتن جسم و جـان من           هـر کـس که دیـده سـوخـتـن آفـتـاب را

ای آنکه الـتهـاب عـطـش را شـنـیـده ای           بنگر به عضو عضو من این التهاب را

افکنده است شعله به جـان من و هنـوز           از من کـنـد دریـغ یکـی جـرعـه آب را

یـا رب تـو آگـهـی که بـرای بـقـای دیـن           بر جان خـریدم این سـتم بی حـسـاب را

جان میدهم به غربت وعطشان که خون من           تـضـمـیـن کـنـد تــداوم اســـلام نـاب را

باشد ز فـیض دوستی ما اگـر به حـشـر           آسـان کـند خـدا به «مؤید» حـسـاب را